2011 Mariannhill een eeuw in Nederland
De geest van Abt Franz
De geschiedenis van Mariannhill Nederland gaat in grote lijnen over de missiehuizen St. Paul in Arcen, noviciaat Mariannhill in Eijsden, studiehuis Mook en het nieuwe klooster in Venray. In feite speelt deze zich in ‘een eeuw’ hoofdzakelijk af in vier plaatsen: Arcen de gebouwen: St. Paul I, II en III. Noviciaat in Eijsden, studenten in Mook en het nieuwe klooster in Venray.Vele honderden St. Paulers hebben er enkele of vele jaren van hun leven doorgebracht. Iedereen kwam er met een ideaal. Een aantal zag dat ideaal ook werkelijkheid worden, velen gingen niet verder met dit ideaal en kozen een andere weg. Of je nu 14 bent of 24, zoiets gaat je niet in je koude kleren zitten. Dat ging altijd gepaard met verdriet en innerlijke strijd. Er is wat afgetobd in die slaapcellen en slaapzalen daar bovenin het grote St. Paul! En dat betrof dan hen die - vroeg of laat - zijn vertrokken en een eigen weg gingen. Maar … ook menigeen bleef, zag een ideaal of een stukje ideaal door de vingers glippen. Velen hebben nooit gevraagd om het werk dat ze moesten doen en hebben blindelings de gehoorzaamheids regel toe gepast. En waar blijf je met je missie-ideaal wanneer je gaat begrijpen, dat het nooit meer werkelijkheid zal worden?
Ook als groep hadden ze zo hun dromen, die St. Paulers. Dat begon al bij de eerste pioniers die nog in trappistenkleed in de pachterswoning neerstreken en hun droom van een supergroot St. Paul door WO I in rook zagen opgaan. Nazi-Duitsland schoot de tweede droom, zij het tijdelijk, aan flarden: de prille Nederlandse seminarie - en vakopleidingen.
En nog eens 25 jaar later bleek de droom van een bloeiende, volwassen provincie met een geheel eigen opleiding onhaalbaar, omdat er niemand meer bij wilde komen. Toch was er weer steeds die koppigheid, waarmee destijds Franz Pfanner zijn vermoeide mannen moed gaf: ‘Exi de terra tua’. Ga het ergens anders proberen. Of op een andere manier. ‘Zoek nieuwe wegen’. Dat hebben de St. Paulers van voor de oorlog, maar ook zeker na WO II diverse malen gedaan. Naar Papoea Nieuw Guinea, naar Brazilië, of dichter bij huis: Eijsden, Mook, Venray… Het lukte niet allemaal. Maar het lukte abt Franz tenslotte ook niet allenmaal.
De laatste nieuwe weg, die ze insloegen was, toen ze eind jaren zestig alles op één kaart zetten en in een zinloze opleiding stopten. Ieder die nog wilde kon als Gods emigrant naar de Derde Wereld in Afrika en Papoea Nieuw Guinea. Alles wat ze aan grond en gebouwen bezaten, staken ze in een volledig nieuw en gewaagd project: Het recreatiepark Klein Vink. Het project slaagde en je kunt zeggen, dat de Nederlandse provincie, nu ze aan haar eigen herfst lijkt te zijn begonnen, veel betekent voor het missionaire werk: in aantallen missionarissen, in financiële ondersteuning en in beschikbaarheid als procuur. Dienstbaar aan jonge kerken, hoe verschillend ook, in Zuid-Afrika, Zimbabwe, Zambia, Papoea Nieuw Guinea en een heel klein beetje in Brazilië. Merkwaardig eigenlijk, dat zoveel van wat verricht is, echt in de geest was van de stichter, Franz Pfanner. Terwijl er noch in de congregatie, noch in de Nederlandse Provincie veel aandacht is geweest voor de figuur en de gedachten en geschriften van Franz Pfanner. Een man die - in zijn tijd - zelf zo op gespannen voet kwam te staan met de geest van La Trappe vanwege zijn trouw aan de missionaire opdracht van het Evangelie!
Zou een spiritualiteit in de geest van die historische voorganger, niet juist de pragmatische en nuchtere, maar onder in hun ziel diep bewogen Nederlandse missionarissen van Mariannhill enorm hebben kunnen inspireren? Of moeten we niet gewoon vaststellen, dat de Nederlanders van Mariannhill – meer in stilte en zonder daar veel woorden aan te verspillen - wel degelijk geïnspireerd werden door die eigenzinnige, maar door en door missionaire abt Franz?
Bij de reünie van het eeuwfeest in 2011 bleek dat zeer duidelijk in de gesprekken die werden gevoerd. Zonder uitzondering, zowel degene die religieus waren geworden als allen die langer of korter een opleiding hebben gevolgd en in de maatschappij hun ‘levensmissie’ continueerden of al hadden volbracht. Allen spraken vol lof over de Mariannhiller opleidingen en waren dankbaar voor de vorming die zij ervaren hadden en die een stempel hebben gezet op hun verdere leven. De meesten zijn goed tot zeer goed in de maatschappij terecht gekomen en veelal ook in hun huwelijk en gezin.
Februari 2013
Een herrinnering aan de 'Venray' tijd werd gevonden in het streekblad 'Peel en Maas' : Zelfs voor nog levende figuranten uit deze tijd alweer historie !!
