Adelbert Zentveld
Intrede
Andreas Zentveld is geboren op 19 maart 1923 te Rinnegom bij Egmond–Binnen. In 1950 trad hij in bij Missiehuis St. Paul in Arcen. Hij was een late roeping. Begin maart werd hij postulant en in begin september ging hij in het tweejarig noviciaat. Zijn eeuwige professie deed Andreas op 8 september 1952 en kreeg als kloosternaam broeder Adelbert.
Actief leven in Nederland
Vanaf zijn intrede was hij werkzaam op de boerderij. Na enige tijd werd zijn werk specifieker nl. de varkensboerderij op St. Paul. Gevoed door zijn vroegere kennis en ervaring met de fokken van varkens met passende voeding en vererving, alsmede de speciale voeding voor mestvarkens. Hij kreeg ondersteuning middels adviezen van pater Martien van de Kolk. Pater Martien was ook een late roeping en had in deze een ruime boeren ervaring en opleiding achter de rug. Door zijn bouwkundige adviezen werden de stallen gemoderniseerd. Met name de stalindeling en met automatische drinkbakken. Mede doordat Missiehuis St. Paul en de gehele boerderij en werkplaatsen op het openbare elektriciteitsnet werden aangesloten kon men alles tegelijk optimaliseren. Broeder Adelbert was eenvoudig, een doener en praktische man. Een Mariannhiller uit het goede hout gesneden. Naast de gebruikelijke werkzaamheden nam hij ook het leeuwendeel van de verbouwing voor zijn conto. Dus slopen, hakken en metselen en veel stalen hekken plaatsen werd hij in deze een bouwkundig vakman. Door uitbreiding en groei van leerlingen op St. Paul werd in Eijsden in 1954 het ‘Bak’ kasteeltje aangekocht van de Franse Zusters Dominicanessen dat zou gaan dienen als Noviciaat voor broeders en fraters van Mariannhill. ‘Bak was de naam van een vroeger riviertje’ ontstaan bij de bron die thans nog bestaat.
In 1955 werd broeder Adalbert overgeplaatst naar Missiehuis Mariannhill in Eijsden voor de verbouwing tot Noviciaat. Door zijn stevige en gedrongen gestalte werd hij ook wel liefkozend ‘Beertje’ genoemd. Zijn fysieke krachten kwamen met name van pas toen stalen balken op de eerste verdieping in Eijsden werden aangebracht ter versteviging van de vloer op de eerste etage als slaapruimte voor de novicen. Hij verzorgde met name het hak-stel- en metselwerk, alsmede het handmatig aanbrengen van bovengenoemde balken. Menige novice heeft hier als fysieke hulpkracht aan bijgedragen. Toen de verbouwingen gereed waren had ‘Beertje’ zijn taak hier volbracht.
Op Missie in Zimbabwe
Toen de bouwwerkzaamheden waren voltooid werd Broeder Adelbert op missie gezonden naar Zimbabwe. Zijn eerste standplaats werd Bulawayo. Het grootste deel van zijn missieperiode (dertien jaar) heeft hij gewerkt op de Missiestatie St. Luke‘s Mission bij een groot ziekenhuis het St. Luke’s Hospital, waar een vrouwelijke arts de medische leiding had. Hier was broeder Aldelbert een onmisbare schakel die de water- en stroomvoorziening draaiende moest houden. De stroomvoorziening werd door aggregaten opgewekt. Later werd het Hospital aangesloten op het openbare elektriciteitsnet. Naast het Hospital ligt een kleine farm welke dient als voedselvoorziening. Ook hier was broeder Adelbert in zijn element. Hier werden een aantal koeien en varkens gehouden, die gevoed en verzorgt dienden te worden tot zij geslacht werden. `Beertje` zorgde ook voor de nodige verbouwingen en installaties in het ziekenhuis. `Beertje’ werd onmisbaar wat zonder hem draaide er niets in het ziekenhuis. In de stad Bulawayo kwam hij zelden. St. Luke’s lag direct aan de ‘Falls Road´ de weg naar de Victoria watervallen, 140 km van Bulawayo. Er kwam nogal eens bezoek aanwaaien. Zo kwam ook pater Wiel Peeters enkele malen per jaar aan op zijn reizen. Pater Wiel had het management voor een groot gebied voor onderwijs, gezondheid en missionering van Mariannhill in Zimbabwe. Wanneer hij daar enige dagen verbleef en ‘s avonds op de veranda zat werd het soms wel erg laat, zodat ‘beertje’ bromde: zo meteen loopt me de wekker af. Hij was altijd zeer vroeg op en ook altijd in de kapel ondanks alle taken. Met andere woorden, hij had een grote plichtsbetrachting en was ouderwets vroom. Iedereen respecteerde broeder Adelbert.
Op St. Luke‘s zat ook de Nederlandse Mariannhiller pater Willibrord Schwachhoefer. Een van zijn taken was het bevoorraden van het Hospital. Vaak reed hij met een 10 tons Volvo vrachtwagen naar Bulawayo voor bevoorrading en vele andere plaatsen om goederen voor het ziekenhuis op te halen welke dienden als voedselvoorziening en spullen voor het Hospital. Willi en Beertje aten altijd samen met het blanke personeel van het ziekenhuis in een open bouwsel met een grasdak aan een grote draaibare tafel. Zij woonden ook in een hut met grasdak, een soort chalet. Het was er altijd oergezellig. Pater Willi en Beertje leden beide aan bloedvaten vernauwing in hun benen dat hem later zijn leven zou kosten evenals dat van pater Willi. Pater Willi kreeg in de loop van zijn leven enkele amputaties aan zijn benen, maar reed daarna weer vrolijk op de 10 tonner Volvo. Broeder Adalbert was een vrome en accurate doener met een grote plichtsbetrachting. Een man met ‘ruggengraat’. Hij overleed in Bulawayo op 18 juli 1971 op 48 jarige leeftijd en werd aansluitend aldaar begraven in aanwezigheid van zijn bejaarde moeder.
Augustus 2013
